Este poeta, dramaturgo e narrador, naceu o 6 de outubro de 1929 en San Xoán de Outeiro de Rei. Finou o 8 de setembro do 2004 na Coruña. Iniciou a súa vida cultural e literaria no Lugo da posguerra, onde estudou o bacharelato, participando nos coloquios do Café Méndez Núñez con Pimentel, Fole, Piñeiro ou Ánxel Xohán. Con este último fundaría anos máis tarde, no 1952, a colección Xistral de Poesía.

Despois de estudar Filosofía e Letras en Santiago de Compostela, onde estableceu contactos coa Xeración Nós, galeguistas composteláns, así como co pintor Maside, quen máis influíu na súa formación, segundo palabras do propio Manuel María,  obtén o título de Procurador dos Tribunais (1957), trasladándose a Monforte de Lemos para desempeñar o citado cargo.

En canto a súa obra literaria, foi no xénero poético onde máis destacou, gañando entre outros o Premio Castelao de Poesía (1952) e o Premio Pondal de Poesía do Centro Galego de Bos Aires (1955). Dita produción poética componse de 41 obras, entre as que se atopan:

Como dramaturgo é autor de máis de 20 obras teatrais, entre elas: Auto do mariñeiro (1961) ou A farsa de Bululú (1973 // Premio Abrente).

A súa obra narrativa premiada polo Centro Galego de Bos Aires (1970) está constituída entre outros títulos por: “O xornaleiro e sete testimuñas mais” (1971) e Cando o mar foi polo río (1992).

Ao labor desta fecunda creación literaria, súmanse moitas outras tarefas: conferencias, recitais, etc, que poñen de manifesto o sincero e grande amor que Manuel María sente polo pobo e pola terra que o viu nacer. El mesmo escribiu:

Na súa obra Terra Chá (1954) reeditada nos anos  1967 e 1972, é onde mellor se plasma o compromiso total deste poeta coa súa terra.
A continuación transcribimos algúns destes poemas: